دوچرخه سواری فری راید

                           دوچرخه سواری فری راید

 در این رشته هدف بالا بردن مهارت دوچرخه سوار در عبور از موانع است.

Free Ride خود به دو رشته مجزا تقسیم می شود:

1.فری راید شهری Urban Free ride

2.فری راید خشن Hard Core Free Ride

Free Ride همان طور که از اسمش پیداست سبک آزاد کوهستان سواری است. هیچ قایده و قانون خاصی ندارد حتی مسابقات رسمی هم ندارد. در Free Ride دوچرخه سوار هر کار ممکن و هر حرکت امکان پذیر را انجام می دهد و در هر جایی که فکرش را بکنید دوچرخه سواری می کند. این رشته به دلیل هیجان و جاذبه اش پر طرفدار ترین رشته کوهستان است و بیشتر افرادی که به صورت غیر حرفه ای این ورزش را انجام می دهند (عضو تیم یا وابسته به شرکتی نیستند و در مسابقات هم شرکت نمی کنند در این رشته فعالیت می کنند. البته در سال های اخیر شرکت هایی برای اهداف تبلیغاتی اقدام به برگزاری مسابقات Free Ride نموده اند و در این مسابقات هم هر فردی که از مهارت بالاتری برخوردار باشد و حرکات جالب تری انجام دهد از امتیاز بیشتری برخوردار خواهد بود.

در فری راید خشن Hard Core Free Ride فری راید کاران در مسیر های طبیعی کوهستان که گاهن موانع مصنوعی هم به آن ها اضافه می شود رکاب می زنند. پرش های بسیار بلند، عبور از روی دیواره ها و... از ملزومات این سبک است.

سبک North Shore: یک نوع خاص از فری راید خشن هم وجود دارد به نام سبک ساحل شمالی North Shore. در این سبک اصل روی موانع و مسیر های مصنوعی است که عمدتا با الوار ساخته می شوند. مسیر های North Shore پر از سکو های پرش چوبی مسیر ها و دیواره های چوبی و نیز تیغه های الوار است (یک قطعه بلند و نازک الوار که در مسیر قرار دارد و دوچرخه سوار باید از روی ان عبور کند. این سبک ابتدا در جنگل های غربی کانادا به وجود آمد. کوهستان سواران این مناطق به دلیل انبوهی درختان و سختی حرکت از لابه لای شاخ و برگ درختان و از روی ریشه های آن ها مسیر های چوبی بالا تر از کف جنگل می ساختند و موانع و سکو های پرش هم در طول این مسیر ها قرار می دادند ولی چون شرکت های چوب بری در منطقه کار می کردند و مسیر های North Shore مانعی برای عبور و مرور ماشین آلات آنها بود به تخریب این مسیر ها می پرداختند این امر باعث خشم کوهستان سواران این سبک شد به طوری که با اتحاد و همبستگی ای که داشتند هر روز مسیر های بیشتری می ساختند و برای ترویج و گسترش North Shore همت کردند و تا حدی در کارشان موفق بودند که کوهستان سواران آمریکایی که در مناطق جنگلی دوچرخه سواری می کردند و بعد از آن اکثر کوهستان سواران آمریکای شمالی به این سبک رو آوردند و امروزه در همه جای دنیا هر جا Free Ride کارانی هستند حتما چند مسیر به سبک North Shore هم ساخته اند.

در فری راید خشن دوچرخه مشترکات بسیاری با دان هیل دارد و فقط تفاوت های جزیی بین این دو وجود دارد، برای نمونه در فری راید ممکن است برخی ها به جای پاشاخ از دو شاخ استفاده کنند – در برخی موارد هم که نیازی به سرعت بیش از اندازه نیست (از جمله North Shore) به جای طبق دان هیل و زنجیر سفت کن از طبق های مخصوص فری راید استفاده می شود. این طبق ها دارای دو سینی 22 و 32 دندانه هستند و روی سینی بزرگ تر محافظ طبق قرار دارد که دایره ای از مواد بسیار مقاوم است و وظیفه اش جلو گیری از برخورد دندانه ها به صخره ها و اشیای دیگر است – و در فری راید هرگز هیچ کس از کفش و پنجه قفل شونده استفاده نمی کند چون ثابت بودن پا قدرت مانور و انعطاف را صلب می کند.

در فری راید شهری Urban Free Ride اصل روی موانع مصنوعی و عمدتن ادوات شهری است. در این سبک دوچرخه سوار روی هر نوع مانعی را که در محیط های شهری پیدا می کند به تمرین مهارت می پردازد. بهترین مکان برای Urban Free Ride پارک ها هستند که پر از پله – سکو ها و گلدان های سیمانی – نیم کت ها و... هستند. دوچرخه سواران علاقه مند به این سبک هر جای مناسبی را که اختلاف ارتفاع و ناهمواری در آن باشد در شهر پیدا کنند در آن محل به هر نحو ممکن به تمرین مهارت های خود می پردازند.

دوچرخه های مخصوصو این رشته کاملن با دوچرخه های فری راید خشن متفاوت هستند. در Urban Freeride تنه باید کاملن کوتاه باشد (فاصله توپی تنه و زین کم باشد) تا مرکز ثقل دوچرخه پایین بیاید و قدرت مانور را بالا ببرد و دوشاخ هم نسبتا بلند است تا در ضربات و عبور از موانع کنترل دوچرخه آسانتر گردد و در اصطلاح سر دوچرخه بالا بیاید البته برای آنکه تعادل از بین نرود بازی این دوشاخ ها نباید از حدود 11 سانتی متر تجاوز کند و طبق هم از نوع طبق های فری راید است چون سینی های 22 و 32 دندانه برای به دست آوردن شتاب های ناگهانی در پرش ها و جفت کشیدن ها گشتاور مناسبی تولید می کنند باقی لوازم هم مانند دوچرخه های Hard Core Freeride است فقط در فری راید شهری اکثرن از صفحه دیسک های کوچک استفاده می کنند چون صفحه های بزرگ در شرایط شهری بیشتر در معرض برخورد با اشیا هستند و در صورت تاب افتادن هم به سخنی تعمیر می شوند.

سبک Dirt Jump: این سبک هم از سبک های زیبای فری راید است. در این نوع کوهستان سواری یک مسیر پر پیچ و خم پر از پرش های کرت مانند ساخته می شود . کرت ها هم باید در فواصل مناسبی از هم قرار گیرند به طوری که دو چرخه سوار با پرش از روی یک کرت روی طرف مقابل کرت بعدی فرود آید.

دوچرخه های Dirt Jump دقیقن مانند دوچرخه های فری راید شهری هستند فقط در آن ها از طبق های تکی با سینی بزرگ و زنجیر سفت کن استفاده می شود تا هم سرعت لازم مهیا شود و هم در ضربات ناشی از فرود، زنجیر از روی طبق نیفتد.

در فری راید چون هیچ رشته ای مسیر خاصی ندارد تا زمان گیری شود مسابقات خاصی هم انجام نمی شود وفقط در رشته Dirt Jump که دارای مسیر مشخص است مسابقات انجام می گردد. البته چند مسابقه سالانه هم در رشته Hard Core Freeride برگزار می شود.

در Dirt Jump مسابقات به دو سبک Dual (دوئل) و 4X (فور کراس) انجام می شود. در هر دوی این سبک ها مسیری پر پیچ و خم و پر از پرش هایی از نوع کرتی است.

در Dual دو مسیر باریک کنار هم وجود دارند که تمام پیچ ها و پرش های شان مانند یکدیگر است و فقط کمی از هم فاصله دارند در هنگام شروع مسابقه یک شرکت کننده در ابتدای هر مسیر مستقر می شود و هر کس که زود تر به خط پایان برسد برنده است.

در سبک 4X یک مسیر پهن وجود دارد که چهار شرکت کننده در آن واحد باید وارد مسیر شوند.

در مسابقات 4X–Dual گاهن از تنه های عقب کمک دار استفاده می کنند تا تمرکز بیشتری روی سرعت خود داشته باشند. البته بازی چرخ عقب این نوع تنه ها از 4 اینچ تجاوز نمی کند و برای سبک بودن دوچرخه هم از کمک عقب های بادی استفاده می شود.

از معروف ترین مسابقات Hard Core Freeride هم مسابقات سالانه Red Bull Rampage است که هر سال تابستان در آمریکا برگزار می شود. در این مسابقه که در مناطق کوهستانی انجام می شود سطح زمین پوشیده از خاک نسبتن نرم است و در لابه لای تپه ها هم دیواره های بلند صخره ای وجود دارد. برای این مسابقه یک نقطه شروع و یک نقطه پایان مشخص می گردد ولی مسیری تعیین نمی شود و هر کس که از مسیر مشکل تری عبور کند و حرکات نمایشی جالب تری انجام دهد امتیاز بیشتری کسب خواهد نمود.